ای  نام    تو    بهترین   سرآغاز            بی   نام   تو  نامه   کی  کنم   باز

ای   یاد   تو   مونس       روانم             جز  نام   تو   نیست   بر    زبانم

ای   کارگشای  هر   چه   هستند             نام   تو   کلید   هر   چه    بستند

ای   هیچ   خطی   نگشته   زاول             بی     حجت   نام    تو     مسجل

ای  هست  کن   اساس     هستی             کوته   ز   درت      دراز    دستی

ای   خطبه   تو       تبارک   الله              فیض   تو   همیشه      بارک الله

ای  هفت  عروس  نه      عماری            بر   درگه   تو   به     پرده داری

ای  هست  نه  بر  طریق   چونی             دانای    برونی    و         درونی

ای  هر  چه  رمیده    و   ارمیده              در   کن   فیکون    تو      آفریده

ای   واهب عقل  و  باعث    جان             با  حکم تو هست ونیست  یکسان

ای     محرم    عالم          تحیر             عالم   ز  تو  هم   تهی   و هم  پر

ای تو به صفات خویش موصوف              ای   نهی   تو منکر امر  معروف

ای     امر  تو  را   نفاذ    مطلق              وز   امر   تو   کائنات      مشتق

ای     مقصد     همت      بلندان              مقصود      دل            نیازمندان

ای    سرمه    کش   بلند   بینان              در      باز   کن      درون نشینان

ای   بر   ورق    تو  درس  ایام               زآغاز     رسیده    تا    به  انجام

صاحب   توئی   آن   دگر غلامند               سلطان     توئی    آن دگر  کدامند

راه    تو   به   نور       لایزالی               از شرک  و    شریک هر دوخالی

در  صنع تو کامد  از  عدد  بیش               عاجز  شده  عقل     علت  اندیش

ترتیب   جهان    چنانکه  بایست               کردی  به   مثابتی   که   شایست

الهی ؛چون به مشتی خاک جان دادی و به او علم بیان آموختی ؛گفتی: بخوان؛بخوان به نام

خداوندی که تو را آفرید.

بخوان  و  شکر گزار خدائی  باش  که  هستی بخش  تمام  هستیست  و بخوان به نام   آنکه  

دیروز و امروز و فردا ؛دنیا و عقبی ؛ از آن اوست .

الهی؛  در  کتاب منزل  بی بدیل  خویش  در  آغاز  امر  به  توحید  و  حمد  و  ستایش  خداوند 

 بی همتا کرده ای و انسان را به سپاس از رب العالمین فرا خوانده ای .

آنی  که   از ساغر معرفت جرعه ای نوشیده  و  چشمه  احساس لطیفش جوشیده  و  کلک

  بیان در دستش جنبیده برخویش وظیفه دیده  در آغاز کتابت هر مکتوبی قلم در مدح  تو  زند 

 و زبان به ستایش تو گشاید ؛با آنکه می داند                                                                                                           

                   از دست و زبان که برآید                     کز عهده شکرش بدر آید

   ما نیز در این مجال ؛ دفاتر بجا مانده از بزرگان شعر و عرفان  این مرز و بوم را  که در دیباچه 

    آنها در حمد  و ثنای درگاه  ربوبیت  سخن ها  سروده اند  را  باز  کرده  و زبان به ستایش تو 

      می گشائیم .

به آن امید که در رسیدن به سر حدکمال و رهسپاری در صراط مستقیم دستگیر وراهنمای ما

باشی.